Özlemler vardır alevi körükler

Ferman ne dinlemez bir kara sevdadır

Mecnun çöle düşer, Ferhat dağdadır

Dadaloğlu’m, Köroğlu’m, dağlara güvenir

Yunus biçaredir ahlara güvenir

Mahpusum gün görmez çağlara güvenir

Amacı halıya bir ilmek atmaktır.

Ben, bacamdan görürdüm dünyanın yuvarlaklığını

Beynimde gizlerdim yazgının aklığını

Denizin yakınlığını martılar taşırdı

Baharı müjdelerdi sinekler, böcekler

Zaman dört duvara gizlenmişti

      gençlik anılara

Yedi kıta sığmıştı tam üç kulaca

Neruda’nın aşkıydı kanımı ısıtan

İspanyol türküleriydi gözlerimi ıslatan

Ayaklarımın ıslaklığı muson yağmurlarıydı

Gün doğumuydu  Nemrut’ta içimdeki umut

Kaplamıştı ufkumu kapkara bulut

Bir bulut  kaynardı Sıvas ilinden

Bir kavga başlardı sazın telinden

Yaşadım mı derdi

      yoksa yaşlandım mı asırlar boyu

Sığmazdım hücreme

      düşlerime taşırdım yıldızı, ayı 

Midem bomboştu

      yiyemedim levreğini

                Anzer balını

                          yiyenlerden duydum.

Ayaklarım kuştu

      göremedim Side’sini, Kuşadsı’nı

                görenlerden duydum

Deli gönül coştu

      süremedim sefasını yalan dünyanın

                sürenlerden duydum

Can kafeste kuştu

      duyamadım vatana can feda diyeni

                ölenlerden duydum.

İnandım hepsine

      ölüsüne, dirisine

İnandım da kandım

      kandım da yandım

Cennet dediler cehennemime

      yanıldım sandım

Okumadığım okul,

      yatmadığım hapis mi kaldı

Almadığım akıl

      tatmadığım acı mı kaldı

Ömrümü adadım bir dava uğruna

      nokta kadar olsun çıkarım yoktu

Gençliğimi budadım dünden yarına

      kanburum yay oldu,

                umudum oktu. 

Şimdi ne mahkumum

      ne de bir sanık

Sorulacak hesabım var

      çürük bedenim tanık

Şimdi bir yarayım kanarım al,al

İşçi bir arıyım konarım dal, dal

Öfkem filizlenir asırlık ozanım

Ruhi’nin tellerine Yunus’u yazanım

Meryem kucağımda

      İsa’dan ezelim

Yetti artık hasretin

      bekletme

                gel

                          gel artık güzelim.