ŞEHRE GEÇMİŞ YAĞIYORDU

 Derin bir sessizlik hakimdi sanki... ölmüş bir şehrin yaşıyor sandığını sanan ölü insanların şehrinde, şehir ölüyordu... çünkü geçmişin acılarını kusuyordu, kan karışmış topraklarında, neden öldürüldüğü kim olduğu bilinmeyen kemikler çıkıyordu gün ışığına.... toprak, inceden inceye sarsılıyordu geçmişin izlerini çıkarmak için, taşımak ve saklamak istemiyordu artık, ne ölenleri, nede ölümü getiren silahları... şehir ölüm sessizliğinde.

Yaşayanların Sesleri giderek cılızlaşıyordu, sesler giderek yolunu kaybediyordu, ölüyordu. Ölümü haklı çıkaran sebepler ölüyordu, ölümün güzel yüzü görünmek istiyordu, şehrin ölüleri konuşuyordu...

Yaşayanların sesi kaybolurken, ölümün güzel yüzü görünmek, bilinmek istiyordu, ırkı yok, kimliği yok, dini yok, cinsiyeti yok... insan olmanın, var olmanın yokluğunda, nasıl da yok edildiklerini haykırıyorlardı ölüler, insan olmanın haklı nedeninin kanıtı  ölüler, ölümün kimsesizliği şehrin üzerine çökmüştü... ve görünmek istiyordu sahipsiz cesetler, kimsesiz cesetler ve kayıplar. Konuşan ölülerin ağırlığı şehri esir almıştı, ölümü haklı çıkaranların, ölümün sebebi insanlar yolunu, sesini Aşkını kaybediyordu...

Sıra ölülerindi, geçmiş yığın yığın yağıyordu şehre ve ölenlerin yüzü aydınlanıyordu ve yaşayanlar ölüme esir, kan kokusunda uyuşmuşluk ve insansızlıkla... geçmişi getiriyordu beraberinde ölüler, ölümün güzel yüzüne sahip, ölümün ve acının tanıklığında... ağıtlarıyla geri dönüyorlardı ölüler, acılarına tanık olmak içindi ağıtları, acıtmak için değil, onlar acıyı biliyorlardı, tek istekleri acılarının tanıklığında, seslerini duyurmak, görünmekdi.

Onlar çıktıkça yeryüzüne, toprak kustukça tüm geçmişi şehir ölüyordu... ve ölüler öldürmek için geçmişi ölümün görünen güzel yüzü ile şehre yağarken, şehir uyanıyordu geçmişin tanıklığında. Şehre ölüm yağıyordu, şehre geçmiş yağıyordu.