Sen, Hıdır’a taş atarsın

Kitabı yok kafir diye

Dört kitabı yazan Hıdır

Savurduğun taşlar niye?

               EY ZAHİT

Ey zahit senin daha adın ne yokken

Ben bu topraklarda semah dönerdim

Ne kandil im vardı, ne de miraçım

Bir aşk-ı nur ile yanar sönerdim

İsa, Musa, Davut, dünkü çocuktu

Kuran, yazılmamış; Muhammet, yoktu

Dil dili incitse, gözler oluktu

Özümü divanda darda denerdim

Bin Kabe kurardım, gönül açarken

Vebal ne bilmezdim, sevap saçarken

Sen, katran kazanı, kordan kaçarken

Ben, ay, günü aydınlatan fenerdim

Ne kitabım vardı, ne de şartlarım

Bin çiçekten balı toplardı arım

Hangi tene girsen orda ben varım

Adem-i deryaya akar dinerdim

On bin yıl aç kaldım, haram yemeden

Hak’kımla haklaştım, boyun eğmeden

Gerdeğe sokuldum, tene değmeden

Benliği yok eder, nefsi yenerdim.

Sen, dünkü çocuksun, çekil kenara

Senin adın yokken, ben yandım nara

İnanmazsan var git göklerde ara

Hak’kın katarına iner binerdim